Taśma magnetofonowa z oryginalnym nagraniem wywiadu z kardynałem Karolem Wojtyłą dla Głosu Ameryki w czasie jego wizyty w Stanach Zjednoczonych w sierpniu 1976 roku. Sekcja polska Głosu Ameryki powtórzyła wywiad 16 października 1978 r. w dniu wyboru kardynała Wojtyły na stolicę piotrową. Read More

Artykuł Stefana Korbońskiego o powstaniu warszawskim w kwartalniku Strategic Review, jesień 1984 r. Zofia Korbońska, wdowa po Stefanie Korbońskim, przekazała kopię artykułu b. szefowi sekcji polskiej Głosu Ameryki Tadeuszowi Lipieniowi na krótko przed śmiercią w 2010 r. z prośbą o ochronę prawdy historycznej o Armii Krajowej, powstaniu warszawskim i działalności jej męża w polskim państwie podziemnym. Zofia Korbońska pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki od roku 1948 do lat 80. Stefan Korboński udzielał wywiadów Głosowi Ameryki i był częstym gościem w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa. Korbonski Strategic Review Fall 1984 Warsaw Uprising AK Read More

Komunikat prasowy Stefana Korbońskiego "Prezydent Reagan o Polsce" w związku z listem Korbońskiego do redakcji dziennika Washington Times z 8 stycznia 1986 r. na temat stanowiska Reagana w sprawie porozumień jałtańskich. Korboński cytuje wypowiedź prezydenta Reagana w dniu 17 sierpnia 1984 r. podczas obchodu 40-tej rocznicy Powstania Warszawskiego. Zofia Korbońska, wdowa po Stefanie Korbońskim, przekazała kopię komunikatu prasowego b. szefowi sekcji polskiej Głosu Ameryki Tadeuszowi Lipieniowi na krótko przed śmiercią w 2010 r. z prośbą o ochronę prawdy historycznej o Armii Krajowej, powstaniu warszawskim i działalności jej męża w polskim państwie podziemnym. Zofia Korbońska pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki od roku 1948 do lat 80. Stefan Korboński udzielał wywiadów Głosowi Ameryki i był częstym gościem w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa.   Read More

W wywiadzie dla nowojorskiego Nowego Dziennika przeprowadzonym przez Andrzeja Pawluczuka, opublikowanym 29 lipca 1992 r., Zofia Korbońska wspominała o działalności niepodległościowej jej zmarłego męża Stefana Korbońskiego. Zofia Korbońska przekazała kopię artykułu b. szefowi sekcji polskiej Głosu Ameryki Tadeuszowi Lipieniowi na krótko przed śmiercią w 2010 r. z prośbą o ochronę prawdy historycznej o Armii Krajowej, powstaniu warszawskim i działalności jej męża w polskim państwie podziemnym. Zofia Korbońska pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki od roku 1948 do lat 80. Stefan Korboński udzielał wywiadów Głosowi Ameryki i był częstym gościem w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa.   Read More

Artykuł Zofii Korbońskiej w „Przeglądzie Polski" nowojorskiego Nowego Dziennika z 30 lipca 1992 r. o tajemnicach radiostacji „Świt". Zofia Korbońska, wdowa po Stefanie Korbońskim, przekazała kopię artykułu b. szefowi sekcji polskiej Głosu Ameryki Tadeuszowi Lipieniowi na krótko przed śmiercią w 2010 r. z prośbą o ochronę prawdy historycznej o Armii Krajowej, powstaniu warszawskim i działalności jej męża w polskim państwie podziemnym. Zofia Korbońska pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki od roku 1948 do lat 80. Stefan Korboński udzielał wywiadów Głosowi Ameryki i był częstym gościem w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa.   Read More

W wywiadzie dla nowojorskiego Nowego Dziennika przeprowadzonym przez Alinę Żerańską, opublikowanym 30 kwietnia 1992 r., Zofia Korbońska wspominała o swojej pracy w sekcji polskiej Głosu Ameryki, gdzie pracowała również Alina Żerańska. Zofia Korbońska przekazała kopię artykułu b. szefowi sekcji polskiej Głosu Ameryki Tadeuszowi Lipieniowi na krótko przed śmiercią w 2010 r. z prośbą o ochronę prawdy historycznej o Armii Krajowej, powstaniu warszawskim i działalności jej męża w polskim państwie podziemnym. Zofia Korbońska pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki od roku 1948 do lat 80. Stefan Korboński udzielał wywiadów Głosowi Ameryki i był częstym gościem w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa. Read More

Podczas Powstania Warszawskiego Jan Nowak-Jeziorański, porucznik Janek, który po wojnie został dyrektorem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, pełnił funkcję oficera w Oddziale VI Komendy Głównej Armii Krajowej, pracując w redakcji radiostacji „Błyskawica”. Związany z Biurem Informacji i Propagandy KG AK – Nowak-Jeziorański redagował depesze nadawane do Londynu. Do 4 października był również spikerem powstańczego radia „Błyskawica”, dla którego przygotowywał audycje w języku angielskim.  Angielskojęzyczne wiadomości o powstaniu prezentowali przed mikrofonem pilot RAF, John Ward, i Adam Truszkowski (ps. „Tomicki”). Nad zawartością programów czuwał zespół złożony z pracowników Polskiego Radia oraz Biura Propagandy i Informacji Komendy Głównej AK. Radiostacja rozpoczęła nadawanie 8 sierpnia 1944 roku o godzinie 9:45. Jej siedziba zmieniała się kilkukrotnie – początkowo znajdowała się w budynku PKO przy ul. Jasnej 9, następnie w kawiarni „Adria” przy ul. Moniuszki 10, potem w dawnej ambasadzie sowieckiej przy ul. Poznańskiej 15, a ostatecznie w Bibliotece Publicznej przy ul. Koszykowej. Szefem powstańczej radiostacji „Błyskawica” podczas powstania warszawskiego był dziennikarz Stanisław Zadrożny, który po wojnie pracował w Radiu Wolna Europa. W książce Tu – Warszawa, dzieje radiostacji powstańczej „Błyskawica", Londyn, Orbis, 1964, Stanisław Zadrożny  wspomina (str. 85 i 109) o pracy Jana Nowaka-Jeziorańskiego w rozgłośni powstańczej. Zadrożny pisze również (str. 92-96) o uruchomieniu niemieckiej dywersyjnej radiostacji podającej się za „Błyskawicę", która nadawała w języku polskim na tych samych falach audycje mające skompromitować autentyczną powstańczą rozgłośnię oraz dowództwo i żołnierzy AK.  O dywersyjnej działalności fałszywej niemieckiej „Błyskawicy" Zadrożny poinformował Londyn za pośrednictwem radiostacji Stefana Korbońskiego, podając szyfr pozwalający odróżnić autentyczne audycje powstańcze od dywersyjnych audycji niemieckiej rozgłośni (str. 96). Depesze radiostacji Stefana Korbońskiego szyfrowała jego żona, Zofia Korbońska, która po ucieczce z Polski wraz z mężem w 1947 roku była przez wiele lat dziennikarką sekcji polskiej Głosu Ameryki. Read More

  Stefan i Zofia Korbońscy (1981) – Krystyna Edmondson (1934-2005). Rysunek ze zbiorów Marka Walickiego w Muzeum Radia Zimnej Wojny. Stefana i Zofię Korbońską z symbolem Polski Walczącej narysowała w 1980 r. Krystyna Anna Dąbrowska Edmondson (1934-2005), artystka i eseistka, która spędziła większość życia na emigracji. Jej eseje i karykatury Richarda Nixona, Henry Kissingera, Mao Zedonga i innych postaci świata polityki drukowały amerykańskie gazety i czasopisma, między innymi  „The Washington Post” i „New Republic.2 Korbońscy z symbolem Polski Walczącej i rysunek Zdzisława Czermańskiego „Lechoń z Zosią” są w kolekcji grafik i obrazów polskich artystów ze zbiorów dziennikarzy Radia Wolna Europa i Głosu Ameryki zgromadzonych przez Tadeusza Lipienia (ur. 1953), szefa sekcji polskiej Głosu Ameryki (1982-1993), p.o. zastępcy dyrektora „Voice of America” (2005-2006) i prezesa Radia Wolna Europa/Radia Swoboda (2020-2021). Jego zamiarem jako założyciela jak dotąd cyfrowego Muzeum Radia Zimnej Wojny jest pokazanie ich na wystawie w przyszłej siedzibie muzeum w Polsce. W zbiorach muzeum znajduje się kilka obrazów pochodzących z amerykańskiego domu państwa Korbońskich. Zaangażowani w pełni w działalność polityczną i publicystyczną na emigracji, nie byli oni wprawdzie regularnymi kolekcjonerami dzieł sztuki polskiej w Ameryce, ale zakupili lub otrzymali w prezencie od znajomych polskich artystów szereg obrazów i grafik. W ten to sposób Korbońscy i inni polscy uchodźcy polityczni niemogący lub niechcący wracać do Polski pod rządami prosowieckich komunistów tworzyli dla siebie i innych emigrantów politycznych oazę polskości na obczyźnie. Read More

Serwis do kawy Jana Nowaka Jeziorańskiego, dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa od 1951 do 1976, członka Armii Krajowej i uczestnika Powstania Warszawskiego.   Read More

Obraz „Wykopki na Wołyniu” (1938) Jana Erazma Kotowskiego (1885-1960) znajdował się w zbiorach Jana Nowaka-Jeziorańskiego, a później Marka Walickiego. Od 2024 r. jest w zbiorach Muzeum Radia Zimnej Wojny. Read More

Kaseta magnetofonowa z kopią nagrania wywiadu wiceprezydenta George H. W. Busha dla Głosu Ameryki z 1987 r. Przed wizytą w Polsce pod koniec września 1987 r., ówczesny wiceprezydent Stanów Zjednoczonych George H. W. Bush udzielił wywiadu w swym biurze w Waszyngtonie korespondentom Głosu Ameryki, Wayne Corey z sekcji angielskojęzycznej i Tadeuszowi Lipieniowi, szefowi sekcji polskiej. Wywiad nagrano 24 września 1987 r. i skopiowano na kasetę tego samego dnia.   Read More

Zofia Korbońska, redaktorka sekcji polskiej Głosu Ameryki od 1948 r. Na fotografii (1974 r.)  z Tadeuszem Lipieniem, przyszłym szefem sekcji.   Informacja prasowa USAGM [U.S. Agency for Global Media – Agencji Stanów Zjednoczonych ds Globalnych Mediów] USAGM uhonorowuje Zofię Korbońską, dziennikarkę sekcji polskiej Głosu Ameryki [Voice of America – VOA] 16 sierpnia 2020 r Waszyngton, DC – Dziś mija 10-ta rocznica śmierci Zofii Korbońskiej, uczestniczki antyhitlerowskiego ruchu oporu w Polsce w czasie drugiej wojny światowej, która po wojnie w ucieczce przed sowieckim komunizmem wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych jako uchodźca polityczny i przez wiele lat pracowała w sekcji polskiej Głosu Ameryki (VOA). Urodzona w Warszawie w 1912 roku, Korbońska (z domu Ristau) była członkinią Armii Krajowej walczącej z hitlerowskim okupantem. Korbońska na co dzień ryzykowała życiem pod okupacją niemiecką pisząc i kodując tajne depesze radiowe do polskiego rządu na uchodźstwie w Londynie. Wiele jej depesz, które dotarły do ​​wolnego świata, zostało nadanych z powrotem do okupowanej Europy przez BBC [również przez radiostację Świt]. Zawierały one informacje o mordowaniu polskiej inteligencji przez Gestapo, eksterminacji polskich Żydów, i eksperymentach medycznych na więźniarkach obozów koncentracyjnych. Oprócz tajnej pracy radiowej, Korbońska była także partnerem w pracy swojego męża Stefana Korbońskiego, szefa Kierownictwa Walki Cywilnej i  Delegata Rządu RP na Kraj. ( W 1980 r.  Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu Jad Waszem przyznał mu tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata za ratowanie Żydów). Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej Korbońscy zostali aresztowani w Polsce przez sowiecką tajną policję NKWD i zwolnieni po kilku długotrwałych przesłuchaniach. Obawiając się kolejnego aresztowania, w 1947 roku uciekli do Szwecji, ukrywając się na statku przewożącym węgiel. Po uzyskaniu azylu w Stanach Zjednoczonych, Zofia Korbońska została zatrudniona przez Głos Ameryki w 1948 roku z rekomendacji byłego ambasadora USA w Polsce Arthura Bliss Lane. Korbońska pracowała najpierw w Nowym Jorku, a później w Waszyngtonie, używając pseudonimów Zofia Zielińska i Zofia Orłowska, aby ochronić swoją rodzinę i przyjaciół w Polsce przed represjami. Nawet po przejściu na emeryturę po ponad trzydziestu latach pracy, Korbońska nadal pisała i nagrywała audycje dla rozgłośni w latach 80 tych. W 2006 roku Korbońska otrzymała tytuł honorowego obywatela miasta stołecznego Warszawy. Prezydent RP [Lech Kaczyński] przyznał jej jedną z najbardziej prestiżowych odznaczeń cywilnych w Polsce [Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski.] Zofia Korbońska zmarła w Waszyngtonie 16 sierpnia 2010 roku. W przemówieniu na jej pogrzebie, Dr Zbigniew Brzeziński, były doradca prezydenta Jimmy’ego Cartera ds. bezpieczeństwa narodowego, stwierdził: „Zofia Korbońska – bohatersko odważna w walce, rozważna na politycznej emigracji – była przykładem na czym polega oddana i udana służba w wielkiej sprawie. ” Agencja Stanów Zjednoczonych ds. Globalnych Mediów i Głos Ameryki będą zawsze z wdzięcznością pamiętać o Zofii Korbońskiej i wszystkich dziennikarzach Głosu, dawnych i obecnych, którzy pracowali i pracują na rzecz wolności i demokracji. Read More

Fotografia International News Photos (INP) Boba Mulligana, 24 września 1953 roku, przedstawia byłego dyplomatę reżimu PRL, profesora Marka Korowicza, po zwróceniu się przez niego o azyl w Stanach Zjednoczonych. Dr. Korowicz składał zeznania przed komitetem Izby Reprezentantów Kongresu Stanów Zjednoczonych zajmującym się dochodzeniami w sprawie działalności antyamerykańskiej. Jego tłumaczem w czasie zeznań był Stefan Korboński, do którego zwrócił się o pomoc po opuszczeniu delegacji dyplomatycznej PRL na Zgromadzenie Ogólne ONZ w Nowym Jorku. W czerwcowym wydaniu „Reader’s Digest” z 1954 roku, w którym dziennikarz amerykański Eugene Lyons opublikował artykuł o Głosie Ameryki, znalazło się streszczenie dwóch artykułów z tygodnika „Life” Marka S. Korowicza. „Polski dyplomata, który uciekł przed komunistami”, jak ujął to magazyn „Life”, potwierdził, że Głos Ameryki nie powtarza już sowieckiej propagandy, lecz dostarcza wiadomości demaskujące zbrodnie i korupcję wspieranego przez Moskwę reżimu komunistycznego w Warszawie. Jak zauważył Lyons w swoim artykule w „Reader’s Digest”, ucieczkę Korowicza, który był profesorem prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Jagiellońskim, ułatwił mu Stefan Korboński, mieszkający na emigracji w Nowym Jorku były polski polityk i przywódca antyhitlerowskiego ruchu oporu. Jego żona, Zofia Korbońska, pracowała w tym czasie w sekcji polskiej Głosu Ameryki. Korbońscy, którzy podczas II wojny światowej służyli w Armii Krajowej, zostali aresztowani w 1945 roku w Krakowie przez sowieckie NKWD, ale później zwolnieni. W obliczu kolejnego aresztowania uciekli z Polski w 1947 roku, ukrywając się na statku przewożącym węgiel do Szwecji. Po otrzymaniu azylu w Stanach Zjednoczonych Zofia Korbońska rozpoczęła pracę  w Głosie Ameryki  w Nowym Jorku z rekomendacji byłego ambasadora USA w Polsce, Arthura Bliss Lane'a. Zatrudnienie Zofii Korbońskiej  i innych uchodźców przed komunizmem w Europie Środkowo Wschodniej zapoczątkowało transformację Głosu Ameryki z organizacji prosowieckiej w czasie II wojny światowej i kilka lat po jej zakończeniu w organizację wspierającą wolność i demokrację w krajach pod sowiecką dominacją. W artykule w magazynie „Life” oraz w zeznaniach przed komitetem Kongresu USA, profesor Korowicz podkreślił znaczenie dla Polaków zarówno Głosu Ameryki, jak i nowo uruchomionego Radia Wolna Europa. Stefan Korboński i prof. Korowicz byli częstymi gośćmi w programach rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa. Eugene Lyons miał rację pisząc w miesięczniku „Reader’s Digest”, że wcześniej Głos Ameryki nagłaśniał propagandę Kremla. Od 1942 do 1944, głównym redaktorem wiadomości Głosu Ameryki w języku angielskim, z których musiały także korzystać sekcje obcojęzyczne, był amerykański komunista Howard Fast, który w 1953 roku otrzymał Międzynarodową Stalinowską Nagrodę Pokoju. Fast napisał w swoich wspomnieniach Being Red, opublikowanych w 1990 roku, że w kwietniu 1956 roku polski dyplomata w Stanach Zjednoczonych, Juliusz Katz-Suchy, rozmawiał z nim o zbrodniach stalinowskich, mówiąc, że polscy komuniści zjednoczą się z narodem polskim „w świętej nienawiści do Stalina i Rosji”. Fast wyrażał się wówczas z podziwem dla komunistycznego dyplomaty z Polski. Tłumaczką historycznych powieści Howarda Fasta w Polsce była Mira Michałowska (wcześniej Zandel i Złotowska), która w czasie wojny pracowała w Nowym Jorku nad audycjami Głosu Ameryki do Polski w Biurze Informacji Wojennej Stanów Zjednoczonych, a po wojnie wróciła do Polski i wyszła za mąż wysokiego rangą dyplomatę stalinowskiego reżimu w Warszawie. Zarówno Katz-Suchy, jak i Fast pragnęli w 1956 roku komunizmu bez Stalina. Żaden z nich nie chciał upadku komunizmu w Związku Radzieckim i w krajach Układu Warszawskiego. Obaj byli wcześniej zagorzałymi zwolennikami sowieckiego dyktatora i masowego mordercy. Jeśli nie Fast, to z pewnością Katz-Suchy wiedział o zbrodniach Stalina i polskiego reżimu przed i po zakończeniu II wojny światowej, kiedy entuzjastycznie popierał wprowadzenie prosowieckich rządów w Polsce. Partia Komunistyczna w Polsce nie był tak postępowa, jak Fast sądził, że stała się po śmierci Stalina. W 1968 roku nacjonalistyczne skrzydło PZPR rozpoczęło kampanię antysemicką, której jedną z ofiar stał się Katz-Suchy. Po wydarzeniach marcowych wyemigrował do Danii i zmarł na wygnaniu. Katz-Suchy był ortodoksyjnym, proradzieckim komunistą, który stał na czele polskiej delegacji przy ONZ. Korowicz przedstawił go jako „jednego z czołowych komunistów w Polsce i z pewnością jednego z najbardziej brutalnych”, ale dla Howarda Fasta w 1956 roku był on liberalnym komunistą, który wydobył to, co najlepsze z komunizmu. Inni amerykańscy dziennikarze, tacy jak Eugene Lyons, Julius Epstein, James Burnham i Bertram Wolfe – w przeciwieństwie do Howarda Fasta – całkowicie zerwali z komunizmem. Stali się otwartymi krytykami marksizmu i Związku Sowieckiego jednak bez wyrzeknięcia się swoich postępowych poglądów społecznych. Ci byli sympatycy komunizmu przyczynili się później swoją publicystyką do przywrócenia zaangażowania Głosu Ameryki we wspieranie wolności i demokracji.     Read More

Generał Lucius D. Clay, były gubernator wojskowy USA w Niemczech i organizator berlińskiego mostu powietrznego, był pierwszym przewodniczącym Krucjaty Wolności. Po II wojnie światowej Krucjata Wolności zbierała fundusze od osób prywatnych i firm w Stanach Zjednoczonych na rzecz Radia Wolna Europa. Jednak prawie wszystkie niezbędne fundusze pochodziły potajemnie z budżetu CIA, ponieważ prywatne wpłaty, choć sięgające milionów dolarów, nie wystarczały na utrzymanie stacji radiowej nadającej do krajów za Żelazną Kurtyną. Na pytanie, dlaczego Radio Wolna Europa jest tak ważne, generał Clay odpowiedział: „Ponieważ jest poświęcone najważniejszemu zadaniu na świecie – pomocy w zapobieżeniu wybuchowi III wojny światowej”. Generał Clay dodał: „Jeśli 70 milionów ludzi w sześciu krajach za Żelazną Kurtyną nadal będzie stawiać opór sowieckiej tyranii, Kreml zostanie wytrącony z równowagi w jednym z najbardziej wrażliwych strategicznie regionów świata”. To ogłoszenie Krucjaty Wolności w zbiorach Muzeum Radia Zimnej Wojny im. Stefana i Zofii Korbońskich pochodzi z czasopisma „Ladies Home Journal", marzec 1954 r. Read More

Jeden z odbiorników Radia Wolna Europa/Radia Swoboda używany do nasłuchu zagranicznych rozgłośni. Odbiornik w zbiorach Muzeum Radia Zimnej Wojny im. Stefana i Zofii Korbońskich był używany do nasłuchu Radia Belgrad na fali średniej 684 kHz. Dokładna data produkcji odbiornika nie jest znana, ale prawdopodobnie używano go dopiero po 1976 roku, ponieważ do tego czasu Radio Wolna Europa i Radio Swoboda działały jako odrębne instytucje. Na odbiorniku znajduje się napis RFE/RL Engineering Division. Read More